Op 3 mei kwamen ongeveer 500 belangstellenden naar Zeist voor een inspirerende bijeenkomst met Edith Eva Eger. Deze bijzondere vrouw werd geboren in Hongarije. In 1944 werd ze met haar familie naar Auschwitz gestuurd alwaar ze de verschrikkingen van dat concentratiekamp moest meemaken. Omdat ze op ballet had gezeten, werd ze gedwongen voor dokter Mengele te dansen. Dankzij haar enorme doorzettingsvermogen en moed wisten zij en haar zusje te overleven, al waren ze nog maar nauwelijks in leven toen het kamp werd bevrijd.
Na de oorlog specialiseerde ze zich als psycholoog en had ze een therapiepraktijk, waarbij ze cliënten begeleidde om zich niet te laten gijzelen door hun eigen gedachten en te bevorderen dat ieder in vrijheid keuzes kan maken. Haar boek getiteld ‘De Keuze’ is een verslag van haar oorlogservaringen en van haar praktijk als therapeut.
Indrukwekkend en ontroerend was haar opkomst op het podium op 3 mei. Er was live muziek en de 500 deelnemers werden uitgenodigd om van hun stoel te komen en al bewegend en dansend met Edith Eger de bijeenkomst te beginnen. Een bijeenkomst die een onuitwisbare indruk op me maakte en me nog lang bij zal blijven. Graag haal ik één citaat uit haar boek aan, dat karakteristiek is voor haar wijsheid en mildheid.
“Ik wil ook zeggen dat er geen hiërarchie is in het lijden. Het is niet zo dat mijn pijn erger of minder erg is dan die van jou. Er bestaat geen grafiek waarop we de relatieve belangrijkheid van het ene leed met het andere kunnen vergelijken. Mensen zeggen weleens tegen me: ‘Ik heb het soms best moeilijk in mijn leven, maar ik mag niet klagen. Ik heb Auschwitz niet meegemaakt’. Dat soort vergelijkingen leiden ertoe dat we ons eigen lijden bagatelliseren of als minder belangrijk afdoen… Ik wil niet dat je mijn verhaal leest en zegt: ‘Mijn lijden is minder belangrijk’. Ik wil dat je mijn verhaal leest en zegt: ‘Als zij het kan, dan kan ik het ook!’ Lees haar aangrijpende en indrukwekkende boek en bekijk het interview dat ze gaf toen ze in Nederland was.
René Meijer
